W niewielkiej odległości od koszar wojskowych i innych obiektów Jednostki Wojskowej, w cieniu alejek z zabytkowymi pomnikami wodzów i bohaterów, stoi szkoła, oddalona od centrum Ostrowi Mazowieckiej o około 3 kilometry. Jej historia sięga lat 50-tych. Rozwijający się po II wojnie światowej garnizon stał się przystanią i miejscem pracy dla wielu rodzin wojskowych i okolicznych mieszkańców. Wkrótce też pjawiła się potrzeba zapewnienia szybko rosnącemu nowemu pokoleniu w wieku szkolnym miejsca do nauki. Starania w tym kierunku czynili rodzice, a ówczesne władze oświatowe, pamietające sprawdzoną dewizę, iż edukacja jest najlepszą lokatą kapitału, wyszły tym wysiłkom naprzeciw. Już 1 wrzesnia 1954r. dzieci z rodzin wojskowych i przylegających do koszar ulic Ostrowi, mogły rozpocząć naukę w Szkole Podstawowej w Komorowie-Legionowie, jako filii Szkoły w Komorowie Starym.                                                                                         Ta pierwsza szkoła zajmowała w prywatnym drewnianym budynku przy szosie 24a (obecnie Sikorskiego) dwie sale.                             W jednej była szatnia, a w drugiej uczyły się dzieci z klas I i II. Pierwsza nauczycielka, pani Wacława Figaj, pozostawiła kronikarskie zapisy dokumentujące trudne warunki pracy i powszedni dzień nowo powstałej placówki oświatowej. Szkoła szybko się rozwijała. W latach 1955-1957 szkołę włączono jako filię do Szkoły Podstawowej nr 2 w Ostrowi Maz. Ponieważ były już cztery klasy (jedna pierwsza, dwie drugie i jedna trzecia) zatrudniono nową nauczycielkę-panią Jadwigę Wroczyńską, od roku 1957 także kierowniczkę tej szkoły.                                     W latach 1955-1960 szkoła obejmowała już uczniów klas I-VII, uczących się na dwie zmiany w sześciu klasach lekcyjnych-czterech wynajętych u okolicznych mieszkańców i dwu w Klubie Garnizonowym. Być może właśnie trudne warunki pracy i nauki sprzyjały tworzeniu specyficznych więzi pomiędzy rodzicami uczniów a szkołą. Byli absolwenci i ich rodzice z sentymentem wspominają tamte powojenne czasy, w których inicjatywa społeczna jednoczyła środowisko wspólnych wysiłków i zadań. Głód oświaty zapamiętany z trudnych lat po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w roku 1918, owocował teraz czynami widocznymi do dziś.                                                                             W jednej z sal obecnej szkoły znajduje się jeszcze pianino zakupione przez rodziców za pieniądze uzyskane podczas szkolnej imprezy w tamtych latach.                                                                                                                                                                           Szkola była nie tylko instytucją oświatową, ale także ośrodkiem kultury i życia towarzyskiego. Sąsiedztwo Jednostki Wojskowej pozytywnie oddziaływało na życie szkoły i edukację uczniów. Większe uroczystości szkolne odbywały się w sali kinowej Klubu Garnizonowego na zabawach szkolnych grała orkiestra wojskowa. Komitet Rodzicielski włączał się na o dzień w życie szkoły, pomagał rozwiązywać problemy wychowawcze i gospodarcze, uczestniczył w organizacji imprez dla dzieci.                                                                                             Zaangażowanie środowiska lokalnego, Jednostki Wojskowej i rodziców korzystnie oddziaływało na atmosferę pracy szkoły. Uczniowie chętnie uczestniczyli w zajęciach kół zainteresowań, rozwijali swoje talenty i pasje w kole "Turystyczno-krajoznawczym", "Opieki nad zwierzętami", "Tysiąclecia Polski", "Miłośniów książki". Imprezy kulturalne dla dzieci, konkursy, wycieczki krajoznawcze, seanse filmowe, pokazy gimnastyczne, wystepy artystyczne z okazji Dnia Dziecka, karnawałowe bale przebierańców, zabawy dochodowe, organizowane dla pozyskania funduszy, stwarzały specyficzny klimat szkoły, jednoczyły społeczność lokalną. Szkoła rozwijała się i wrastała w środowisko.